อะแฮ่มๆ...นมัสการพระคุณเจ้าที่เคารพอย่างสูง คณะพี่เลี้ยง และท่านผู้มีเกียรติที่เคารพทุกท่าน...
อ๊ะ!!! โทดทีจ๊ะ...พอดีว่าติดคำทักทายที่ประชุมมาจากการเข้าค่ายอบรมวาทศิลป์รุ่นที่ 16
ที่วัดพระศรีอารย์ จ.ราชบุรี เฮ้อ!!ไปตั้ง 2 วัน 2 คืนเต็มๆ แต่ก็มีทั้งเรื่องสนุก เศร้า ซึ้ง โหด ครบทุกรสเลยล่ะ
เริ่มจาก วันที่ 29 /06/50 ...วันออกเดินทางอะนะ
ทันทีที่รถของโรงเรียนพาเรากับเพื่อนๆอีก 10 ชีวิตมาถึงที่วัด ความตื่นเต้นก็พุ่งขึ้นมาแบบว่าตื่นเต้นมากอะนะ
พอเอาข้าวของเข้าไปเก็บที่พักแล้วพวกพี่เลี้ยงก้อเรียกรวมที่ศาลาใหญ่ทันที ก้อมีพูดคุยไปเรื่อยๆอะ แล้วก้อบอกให้เตรียมตัวรับทฤษฎีบทที่ 1-3 ในวันรุ่งขึ้น
แต่เรากะเพื่อนๆก้อเตรียมหัวข้อกันก่อนอะนะ เผื่อๆไว้ อ๊ากกก...กว่าจะได้นอนปาเข้าไปเกือบตี 2 แน่ะ ฮือๆๆๆๆๆๆ
เอาล่ะ วันที่ 2 ของการเข้าค่าย...
ก่อนที่จะตื่นมา ออมต้องรบกับไอ้เพื่อนบ้าที่มันไม่ยอมหลับยอมนอนแถมยังมาทำให้คนอื่นเค้าพากันแหกขี้ตาตื่นตามมันด้วย
ก้อนังมิ้นท์มันดันตื่นขึ้นมาแล้วดันนอนไม่หลับ รุสึกจะตอนตี 4 อะนะ แล้วป้าแกดันเอาตุ๊กตาหมาอันแสนน่ารังเกลียดของป้าแกมาไล่ตีหัวเพื่อนทีละคน
ฮึ๋มๆๆๆ...กะเอาไว้แล้วว่าให้ถึงทีกุบ้างแล้วกัน แต่สุดท้ายก้อต้องตื่นนั่นแหละ
เอาล่ะ...เข้าเรื่องอันน่าเศร้าต่อเถอะ...สรุปง่ายๆว่า ทฤษฎีบทที่ 1 กะ 2 เราทำได้ค่อนข้างไม่น่าพอใจซักเท่าไหร่...ก้อแหมคนมันตื่นเต้นนี่หว่า
แต่พอเรื่องที่ 3 ให้พูดเกี่ยวกับการวางโครงเรื่องสุนทรพจน์อันนี่งงมาก...อยู่ก้อได้รางวัลนักพูดดีเด่นประจำทฤษฎีบทที่ 3 มาเฉยเล้ย...งงมากๆ
แต่ว่า...พี่เลี้ยงที่ชื่อพี่บอยอะ...น่ารักมากเลย กำลังแย่งอยู่กับนังหลินแหละ...เฮ้ย !! อย่าไปบอกมันนะ เดี๋ยวมันมางับหัวออม
และแล้วหลังจากที่ตรากตรำพร่ำพูดมาถึง 3 บทแล้วก้อได้เวลาพักวะที...แต่มันไม่เหมือนพักหรอก
เพราะว่าพี่เลี้ยงเค้าเรียกรวมกันอีกครั้งแล้วพระอาจารย์ก้อมาบอกหัวข้อที่ต้องใช้พูดเป็นสนุทรพจน์พรุ่งนี้ ชื่อหัวข้อว่า " รักพ่อ...อยู่อย่างพอเพียง " อันนี้ไม่มีพี่เลี้ยงมาคอยคอมเม้นท์แล้ว...เย้ๆ ( ดีใจเพื่อ?ได้ข่าวว่ากดดันเหมือนเดิม ) และก้อมีกิจกรรมร่วมกันอีกนิดหน่อยแล้วก้อปล่อย ( ตามยถากรรม ) เรากะเพื่อนร่วมสถาบันทั้งหลายก้อรีบอาบน้ำแล้วก้อหาซื้อเสบียงกินก่อนนอน (ถึงแม้จะรุว่ามันทำให้อ้วนก้อเถอะ ) แล้วก้อมานั่งคิดบทตามที่ได้รับมา...นั่งคิดไป...มองพี่เลี้ยงไป...เฮ้อ...มีความสุข อิอิ
และแล้วเช้าวันสุดท้ายก้อมาเยือน...
เมื่อคืนที่ว่าคิดบทอะนะ...ไม่ได้อารัยเล้ย ก้อเลยต้องมาปั่นเอาตอนเช้า พอดีว่าหัวมันไบรท์ตอนเช้าไง
กินช็อกโกแล๊ตเข้าไปอันนึง...หัวแล่นกันเลยทีเดียวนะเจ้าคะ เช้านี้เรียกรวมกลุ่มตอน 9 โมง (มั้ง ?)
เราเพิ่งเขียนบทเสร็จตอน 8 โมงครึ่ง...เก่งป่าว แต่พระเจ้าก้อกลั่นแกล้งเราอีกแล้ว เพราะพี่เลี้ยงบอกว่า" ใครที่ได้นักพูดดีเด่นเมื่อวานอะ ให้ออกไปพูดก่อน " กรำ...ซวยซะงั้น แต่เอาเถอะ...พูดก้อพูดวะ พอพูดจบเพื่อนในกลุ่มบอกว่าวันนี้พูดดีนะ...เฮ้อ...ค่อยโล่งอกหน่อย แต่โชคดีที่วันนี้ " พี่นุช " ที่เป็นพี่เลี้ยงไม่อยู่ เพราะถ้าพี่แกอยู่ทุกคนจะเกร็งมาก พูดไม่อยออก คอมเม้นท์ค่อนข้างแรงอะนะ เราเลยกลัวไง แต่วันนี้เค้าไม่อยู่เลยสบายๆ...แต่คนที่มาฟังพูดเป็นน้อง ม.4 นักพูดระดับประเทศเชียวนะ อ๊ากกก...ช่างมันเถอะ พอทุกคนพูดจบ แน่นอนว่าเรียกรวมกันก้อมีประกาศนักพูดดีเด่นประกลุ่ม...และเราก้อได้รางวัลของทฤษฎีบทนี้มาแหละ ภูมิใจสุดๆ...แล้วตอนบ่ายก้อเรียกรวมอีกทีหลังจากที่ปล่อยทานข้าวแล้ว ตอนจะอำลาค่ายเนี่ยแหละ ซึ้งมากมายอะ...ฮือๆ คิดถึงพี่เลี้ยงทุกๆคนเลย ทุกคนต่างๆก้อร้องไห้ แล้วก้อมีการแลกเข็มโรงเรียน ของเราอะมีผู้หญิงมาขอไปอะ...อ๊ากกก...เข็มของช้าน !! อุตส่าห์เล็งพี่เลี้ยงคนอื่นเอาไว้ แล้วก้อขอเบอร์ ขอเมล์พวกเพื่อนๆพี่ๆทุกคน (เท่าที่เวลาจะอำนวยให้ขอทันอะนะ ) เฮ้อ...จบจ้า
ก้ออยากขอขอบคุณท่านพระอาจารย์ที่จัดค่ายดีๆแบบนี้ให้พวกหนูและเพื่อนๆได้มาทำกิจกรรมดีๆ ขอบคุณพี่เลี้ยงทุกคนที่ดูแลและให้คำปรึกษาอย่างดี ขอบคุณอ.เบญจา ที่มาประชาสัมพันธ์ให้พวกหนูได้ไปค่ายนี้ และสุดท้ายนี้...ขอบคุณเพื่อนๆที่ค่ายทุกคนที่มอบมิตรภาพที่ดีกลับมานะจ๊ะ...จะคิดถึงทุกคนเสมอ บะบาย
