เหมือนทุกอย่างผ่านไปนานแล้ว ,, คล้ายว่าทุกอย่างกำลังไปได้ด้วยดี
แต่กลับไม่ใช่อย่างนั้น...
รู้ว่าที่ผ่านมา มันยากแค่ไหนที่ต้องปล่อยมือแล้วยืนอยู่ตัวคนเดียว
รู้ว่าต้องฝืนยิ้มแค่ไหน เวลาที่ต้องเจอผู้คนมากมาย
รอยยิ้มที่เคยสดใสของคุณ หายไปตั้งแต่วันที่เค้าเดินแยกทาง...
จนกระทั่งวันที่เห็นคุณยิ้มได้อีกครั้ง...ดีใจนะ...คิดว่าทุกอย่างกำลังจะเริ่มต้นใหม่
อาจจะยังลืมไม่ได้ แต่ก็ไม่ทุรนทุรายเหมือนเก่า...
มาวันนี้...ที่คิดไว้คงไม่ใช่อีกแล้ว เพราะคุณมีน้ำตาอีกครั้ง
เพราะคนๆเดิม...ฮันเกิง...เพราะพี่อีกแล้ว...
คิม ฮีชอลที่เคยเ้ข้มแข็ง...เสียน้ำตาเพราะพี่อีกแล้วนะ
พี่เห็นมั้ย ? ถ้าเห็นแล้วรู้สึกอะไรรึป่าว ? เข้าใจอะไรบ้างมั้ย ?
หรือว่า...คุณไม่รู้สึกอะไรกับคนของเราแล้ว
คำว่าึิคิดถึง...แค่คำๆเดียว คุณบอกผ่านสิ่งเดียวกันกลับมาไม่ได้เลยหรอคะ ?
คุณทนเห็นน้ำตาของคนทีรักคุณได้ใช่มั๊ย ? แต่นั่นไม่ใช่กับพวกเรา...
เพียงแค่เห็นรูปภาพ...ไม่ต้องมีคำบรรยาย ไม่ต้องมีการเอ่ยชื่อ...
ไม่มีใครดูไม่ออกว่าคนของเรากำลังหมายถึงใคร...
คนของเราทุกข์ใจ เมามาย และร้องไห้อย่างเจ็บปวด...
เพราะคำเดียวที่คนของเราบอกว่า มันมากมายเกินกว่าจะบอกออกมาได้...
คำว่า "คิดถึง"...
ทุกอย่างสายเกินไปอย่างที่คนของเราบอกจริงๆหรอคะ ?
ไ่ม่มีทางไหนแล้วหรอ ? จะไม่มีคำว่า "ฮันชอล" อีกแล้วใช่มั้ย ?
ถึงแม้จะเป็นอย่างนั้น...แต่ขอร้องนะคะ
ทำให้คนของเรารับรู้บ้างว่า คุณรับรู้ความรู้สึกของคนของเรา
คุณรับรู้และรู้สึกแบบนั้นเหมือนกัน...นะคะ
จะรอวันนั้นนะ ถึงแม้จะไม่รู้ว่าเมื่อไหร่...
กลีบดอกไม้ จะปกป้องรอยยิ้มของ ดอกไม้...ตลอดไป
รอยยิ้มที่หายไป...เพราะ ผีเสื้อ...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น